Rozdział 1 --> Expedition

utwór:
Pacific Rim - Pacific Rim Soundtrack - Ramin Djawadi


       

- Wszechojcze...

- Milcz!

Młody mężczyzna stojący przed bogato zdobionym tronem władcy Asgardu zamknął usta i spojrzał z złością na swojego władcę. Nienawidził, kiedy ktoś nie pozwalał dokończyć mu zdania, jednak w tej sytuacji nie mógł zrobić nic innego, jak usłuchać rozkazu.

- Nie wypełniłeś mego polecenia i dopuściłeś do tego, by ten potwór, Fesses wydostał się z więzienia. Miałeś tylko jedno zadanie. Jedno!A nie byłeś w stanie go wypełnić. Jakby tego nie było dość, to jeszcze teraz śmiesz kłócić się ze mną i podważać moje zdanie! - odziany w złote szaty starzec odwrócił się na pięcie i spojrzał wprost na swojego rozmówcę.

             Mimo swego podeszłego wieku nadal poruszał się zwinnie i jakby bez trudu. Był wysokim, postawnym mężczyzną o gęstej, siwej brodzie opadającej na klatkę piersiową i równie białej burzy włosów. Budził respekt. Widać było, że w minionych latach trudnił się wojaczką. Zmarszczki na jego twarzy mieszały się z licznymi bliznami po przebytych bitwach, a w miejscu, gdzie powinno być jego prawe oko znajdował się jedynie kawałek metalu zasłaniający pusty oczodół.

- Wysłuchaj mego zdania! Choć raz, o wielki Odynie - odparł młodszy, zaciskając dłonie w pięści. - Musisz rozpocząć wojnę. To  jedyne wyjście! Kregańczycy nigdy...

- Loki! - głos starca stał się jeszcze bardziej stanowczy i oschły. - Nie mieszaj się w nie swoje sprawy!

- Nie swoje sprawy? - młodzieniec wydał się urażony. - Los królestwa nie jest moją sprawą? Nie powinienem się nim interesować? Mam siedzieć cicho i przyglądać się, jak ignorujesz niebezpieczeństwo i doprowadzasz do katastrofy, tak? Nie możesz choć raz przyjąć do wiadomości tego, że postępujesz źle, ojcze?

- Rozwiążemy to chwilowe nieporozumienie na drodze pokojowej.

- Pokój? Już zawarłeś z nimi pokój! I widzisz co się teraz dzieje! Czyżby nagle o nim zapomnieli?!

- Nie ma mowy o żadnej wojnie. To moja ostateczna decyzja.

- Nie tylko ja uważam, że to najlepsze rozwiązanie! Thor również...

- Wiem co uważa Thor - przerwał mu Odyn. - Nie dziwi mnie, że chce walczyć, jest bardzo butny i nic na to nie poradzę. Ale ty? Ten, który konflikty zawsze próbował rozwiązywać za pomocą słów i forteli, a nie miecza czy innej broni? Ty, który nigdy nie trzymał w dłoni prawdziwego oręża? Który nie wie nic o prawdziwej walce?

                   Loki umilkł, jednak nie spuścił, ani nie odwrócił wzroku. Stał wyprostowany, a jego twarz przestała wyrażać jakiekolwiek uczucia, nawet goszczące na niej do tej pory zacięcie.

- Tak ojcze, ja - odparł w końcu cichym, pozornie spokojnym głosem.

- W sytuacji gdy ja nie chcę walczyć, ty nagle zajmujesz przeciwne stanowisko. Zawiodłem się na tobie.

- Dobrze! W takim razie pozwól, abym udał się do tej krainy i ocenił sytuację. Zdam ci pełen raport i może wtedy przekonasz się, że mam rację.

- Przemyślę to. A teraz idź do swojej komnaty. Skończyłem z tobą rozmawiać - bóg bogów odwrócił się przodem do ogromnego okna i spojrzał z góry na swoje miasto. 

                  Piękne miasto, otulone ciepłym światłem pochodzącym ze trzech słońc krążących po orbicie. Spokojne miasto, w którym nikt nie wywoływał niepotrzebnych sporów i zamieszek. Idealne miasto, zamieszkane przez idealnych i pięknych bogów, półbogów, nimfy i wiele innych stworzeń, mniej lub bardziej przypominających swym wyglądem ludzi.

- Popełniasz wielki błąd - burknął jeszcze młody, po czym opuścił salę, trzaskając za sobą drzwiami.

                                                                               ***

                 Kiedy Odyn został sam westchnął cicho i zasiadł na swym wspaniałym tronie. Bolało go to, że musiał tak stanowczo postępować ze swoim synem, jednak nie było innego wyjścia. Nie mógł rozpoczynać bitwy. Nie mógł narażać swych poddanych na niebezpieczeństwo, na strach, głód, śmierć. Postanowił, że trzeba odwiedzić Kregan i załatwić tam parę spraw. Odnowić przysięgę pokoju. A przede wszystkim nie dopuścić do tego, aby ta żmija, Fesses, po 100 latach więzienia znów przejął tamtejszy tron. Loki nic nie rozumiał. Był jeszcze za młody, o wiele za młody, by wiedzieć, co niesie za sobą decyzja o rozpoczęciu wojny.

***

             Loki szedł szybko długim korytarzem prowadzącym do jego komnaty. Długa do ziemi, ciemnozielona peleryna, którą niemal zawsze miał na sobie, powiewała za nim w rytm kroków, szeleszcząc cicho. Był wściekły jak jeszcze nigdy dotąd. Nikt się nie liczył z jego zdaniem. Nawet ojciec - osoba, która powinna wysłuchać jego rad i chociaż udawać, że bierze je pod uwagę. Że się z nimi jakkolwiek liczy. Wykazać zrozumienie. Ale nie. Nawet w najbliższej rodzinie nie miał oparcia. Czuł się obco. Znowu. Kolejny raz przepełniało go to rozlewające się po całym ciele niemiłe uczucie, że nie jest traktowany na równi ze swoim bratem. Thor. Muskularny i porywczy, o wyglądzie dwudziestopięciolatka. Przystojny, aczkolwiek nie wybitnie inteligentny blondyn, zawsze odziany w srebrne szaty i czerwony płaszcz. Wyróżniający się z tłumu już z daleka. Cudowny bóg piorunów i burzy. Gdzież mu, szczupłemu, blademu niczym śnieg Lokiemu, do tego chodzącego ideału! 
                Młodzieniec dotarł w końcu do celu. Wpadł do obszernej, jasnej komnaty i zamknął za sobą drzwi. Było to jedyne miejsce w całym pałacu, gdzie mógł w spokoju skupić się nad swoimi sprawami, oddać lekturze książek i pogrążyć we własnych myślach i marzeniach bez obaw, że ktoś mu przerwie. Podszedł do swojego łoża, po drodze odczepiając od kołnierza pelerynę i rzucając ją niedbale na ziemię, po czym opadł na miękkie posłanie i utkwił wzrok w suficie. Jego złość powoli ustępowała miejsca zmęczeniu. Przymknął oczy i przeczesał dłonią swoje błyszczące, czarne jak noc włosy. Był wykończony tak bardzo, jakby przed chwilą nie zakończył jedynie słownej utarczki z ojcem, a ciężki, wycieńczający bój. Fale senności napływały na niego i oplatały swymi licznymi, ciepłymi mackami. Nie stawiał oporu. Zamknął oczy i właśnie zaczął odpływać kiedy...

- Bracie! - głośny, pełen radości krzyk wyrwał go z przyjemnego otępienia. - Nie zgadniesz, co się wydarzyło!

                  Brunet podniósł się niechętnie do siadu i spojrzał na stojącego w progu Thora.

- Gretta wyraziła zgodę, aby udać się dzisiaj z tobą do wspólnego łoża? - strzelił, mówiąc to, co pierwsze przyszło mu na myśl.

- Uradowało by mnie niezmiernie, gdyby podjęła taką decyzję, ale nie o to chodzi.

- W takim razie...?

- Ojciec nasz przydzielił mi zadanie. 

- Doprawdy? - Lokiemu zaschło mu w gardle, a krew z podwójną siłą zaczęła tętnić mu w żyłach.

- Tak. Mam udać się na Kregan i sprawdzić, jak się tam dzieje! W końcu chociaż na chwilę wyrwę się z tego nudnego miejsca. Dawno nie miałem na to okazji - odparł blondyn, uśmiechając się szeroko. - Coś się stało? - dodał po chwili, widocznie zauważając grymas na twarzy swego brata.

- Nie, skądże - wychrypiał.

- To dobrze, chociaż pobladłeś i teraz wyglądasz już zupełnie jak trup.

- Dziękuję za tę miłą uwagę.

Thor zaśmiał się głośno.

- Zgłodniałem. Wybierzesz się ze mną do jadalni? - zapytał klepiąc się po brzuchu.

- Nie mam na nic ochoty.

- Powinieneś więcej jeść, w przeciwnym razie nigdy nie nabierzesz ciała, a co za tym idzie porządnych mięśni!

- Niezmiernie raduje mnie to, że tak się o mnie troszczysz, ale powiedziałem, że nie chcę - wysyczał brunet.

- W porządku. W takim razie do zobaczenia - mówiąc to, opuścił pokój.

                  Loki przez chwilę uważnie słuchał jego powoli oddalających się kroków, a kiedy zupełnie ucichły zerwał się z posłania, złapał stojącą na stoliku nocnym wazę i rzucił nią z wściekłością przez całe pomieszczenie. Naczynie uderzyło o ścianę i z głośnym trzaskiem rozpadło na tysiące drobnych kawałków.

- To niesprawiedliwe. Ja powinienem tam jechać... Czym zasłużyłem sobie na takie traktowanie ze strony mego ojca? Nie uczyniłem niczego, NICZEGO złego! - wyszeptał do siebie i poczuł, że niechciane łzy wściekłości napływają mu do oczu. Natychmiast wytarł je wierzchem dłoni. Nie mógł pozwolić sobie na słabość. W końcu był księciem.

                                                  ***

                    Thor stał w ogromnym pałacowym holu i oczekiwał na swych kompanów, którzy mieli towarzyszyć mu w wyprawie. Denerwowała go ich niepunktualność, w końcu termin wyruszenia był znany już od ponad tygodnia. Mężczyzna postukiwał delikatnie ogromnym młotem o poręcz szerokich schodów, stanowiących najbardziej ozdobny element pomieszczenia. Młot ten nie był zwyczajnym narzędziem lecz bronią. Kiedy bóg błyskawic nim rzucał, ten leciał bardzo daleko, po czym wracał niczym bumerang wprost w jego dłoń. Ułatwiało to walkę z wieloma przeciwnikami naraz. Dodatkowym plusem było to, że młota tego nie był w stanie podnieść ani używać nikt, oprócz jego właściciela. Thor nie wyobrażał sobie, że mógłby walczyć kiedykolwiek czymś innym. Bez tego kawału najtwardszego kamienia w Asgardzie nie ruszał się właściwie nigdzie.

- Witaj! - rozległ się niski, zachrypnięty głos.

                    Thor spojrzał w kierunku, z którego dobiegło pozdrowienie. Do holu wszedł Tyr. Bóg wojny i sprawiedliwości był potężnym, umięśnionym mężczyzną o gęstych, ognisto rudych włosach i brodzie. Gruby pancerz robiony specjalnie na miarę osłaniał jego masywny tors.

- Gdzie reszta naszej ekipy? - zapytał nowo przybyły, rozglądając się dookoła.

- Jeszcze nie dotarli - odparł blondyn, krzywiąc się z niezadowoleniem.

- Sif również? No proszę, nie spodziewałem się, że nie stawi się na czas. Przecież...

- Skończ.

- ...masz ją poślubić w przyszłości. Może najwyższa pora...

- Jeżeli mamy rozmawiać o tym, to już lepiej milczmy - warknął bóg piorunów, siadając na jednym z krzeseł stojących pod ścianą.

                 Oparł się wygodnie i zamknął oczy.
Sif, bogini urody i urodzaju była naprawdę piękną kobietą. Wyróżniała się spośród innych nie tylko zniewalającą urodą, ale również upodobaniem do walki. Już od dziecka uczyła się szermierki, dzięki czemu teraz znakomicie posługiwała się swoimi dwiema wąskimi szablami, które zawsze nosiła przy sobie, wsunięte za szeroki pas. Lubił ją, ale traktował jedynie jako przyjaciółkę, nie kandydatkę na wspólne życie. Wiedział, że jego matka, Figg, planuje doprowadzić do jego ożenku z nią, jednak jak na razie nie przejmował się tym za bardzo. Miał nadzieję, że od tego dnia dzieli go jeszcze długi czas.
                   Po około piętnastu minutach na miejsce dotarł Hogun, mistrz w walce szablą i odważny, wyrwały wojownik, a po chwili również i Volstagg, najbliższy przyjaciel Thora. Na samym końcu do grupy dołączyła Sif. Miała na sobie błyszczący gorset z metalowymi wstawkami przechodzący w obcisłe body, jej nogi były chronione przez twarde, porządne nagolenniki, a ręce przez naramienniki. Dziewczyna związała swe długie włosy w gruby warkocz, by nie przeszkadzały jej podczas podróży.

- W końcu - westchnął blondyn, podnosząc się z miejsca.

- Musiałam się przygotować - powiedziała kobieta, wzruszając lekko ramionami.

- Rozumiemy, przecież musisz ślicznie wyglądać dla... - zaczął złośliwie Tyr, jednak zanim skończył otrzymał mocnego kuksańca prosto w żebra od stojącego obok Volstagga.

- Nie marnujmy więcej czasu! Idziemy do Heimdalla! - zawołał Hogun.

                 Cała grupa wyszła z pałacu i udała się długim, wąskim mostem zwanym Tęczowym, lub po prostu Bifrostem, do najdalej wysuniętego miejsca w całym Asgardzie. Tylko stąd można było dostać się do innych krain. Delegacja z synem Odyna na czele weszła do średniej wielkości budynku składającego się jedynie z jednej sali, pośrodku której znajdował się spory podest. W miejscu tym wszystko było złote - ściany, sufit, a nawet podłoga. Na spotkanie wyszedł im Heimdall , strażnik i opiekun portalu. Był ciemnoskórym pół olbrzymem mającym już wiele, wiele lat. Odziany był w zbroję takiego samego koloru, jak całe to miejsce.

- Thorze - skłonił się lekko przed bogiem - Wszystko już gotowe. Zajmijcie miejsca na podeście.

                   Blondyn skinął głową i wykonał polecenie. To samo zrobili jego towarzysze. Olbrzym podszedł do małego panelu sterowania znajdującego się w ścianie, spojrzał na coś uważnie, po czym wrócił do podwyższenia w centrum pomieszczenia. Wyciągnął zza pasa swój ogromny miecz i włożył go w wąską szczelinę w podłodze, która dla niewtajemniczonych pozostawała niewidoczną. Kiedy docisnął go do oporu, wokół Thora i jego drużyny pojawiły się zielonkawe smugi światła, pomiędzy którymi przeskakiwały drobne iskry.

- Za dziesięć godzin otworzę portal, umożliwiając wam drogę powrotną. Jednak musicie o odpowiedniej godzinie stawić się z powrotem dokładnie w tym miejscu, w którym się zaraz pojawicie - oznajmił strażnik.

- Oczywiście - odparł krótko Thor  - Będziemy na pewno, bez obaw.
                   Częstotliwość pojawiania się iskier wyraźnie uległa zwiększeniu, wszystkie lampy znajdujące się w pomieszczeniu przygasły, a zielone światło nabrało mocy i rzuciło na ściany nieprzyjemny, chłodny blask. Ciszę przerwał cichy syk i po chwili grupka ludzi została ciasno oplątana energią portalu. Zaraz potem rozległ się głośny trzask i w sali pozostał jedynie Heimdall.

                                                 ***