Zmieniony rozdział 17 --> Punishment

Witajcie. 

Rozdział został trochę zmieniony. Głównie w momencie, gdy wymierzano Lokiemu karę. Dopisałam trochę, coś pozmieniałam i uważam, że teraz jest lepiej :D

Pozdrawiam, 

Kinnisidee 3:}

 

 

 ***

                        Sif usiłowała opanować słowa, które usilnie cisnęły się jej na usta. Wiedziała, że mogłyby one urazić Thora, a nie chciała niszczyć ich więzi, mieć w jego osobie wroga. Jotunheimskie pochodzenie Lokiego z pewnością nie miało większego znaczenia dla Gromowładnego. Od zawsze byli dla siebie braćmi, nie dało się tak gwałtownie przekreślić tych wszystkich wspólnie przeżytych lat.  
                       Brunet już w dzieciństwie był wyobcowany, izolował się. Może robił to nieświadomie. Może nie. W jego obecności wszystko zdawało się być tajemnicze, jednak nie w ten przyjemny, przyprawiający o dreszcz fascynacji sposób. Nie. Towarzyszył mu zawsze chłód i irracjonalny niepokój. Czasami zastanawiała się co jest tego przyczyną, nigdy jednak nie przyszło jej do głowy takie wytłumaczenie.

                        Teraz, gdy znała już prawdę, poczuła do niego nienawiść większą niż do tej pory. Nigdy go nie lubiła, jednak okazywała mu szacunek. Był księciem, więc wymagała tego dworska etykieta. Kurtuazja i nic więcej. Żadnej sympatii.  

                       - Jest tutaj tylko z litości twego ojca. Nawet jego pobratymcy nie chcieli mieć z nim nic wspólnego. Jest zbyt słaby, wybrakowany, w pewien sposób upośledzony - nie mogła się powstrzymać. - Czyż nie mówiłeś, że pozostawili go na pewną śmierć? Miał zginąć. Taka była wola Laufeya. Dlaczego więc my mielibyśmy... 
                       Siarczyste przekleństwo Thora wypowiedziane cichym tonem spowodowało, że urwała wypowiedź w pół zdania. Gdy otworzyła usta, chcąc zapytać o co chodzi, syknął przez zęby i uniósł dłoń w wymownie powstrzymującym geście. Posłusznie usłuchała rozkazu, patrząc na niego spode łba. Spomiędzy jej wpółprzymkniętych warg wydarło się ciche westchnienie. Więc jednak. Niepewnie spojrzała na jego twarz, lecz nie dostrzegła tam tego, czego się spodziewała. Nie wyglądał na dotkniętego jej słowami. Zmarszczone brwi i zaciśnięta szczęka świadczyły raczej o napięciu i skupieniu.  
- O co chodzi? - zapytała cicho. 

- Spójrz - odparł krótko, wskazując głową coś znajdującego się za jej plecami.

                       Zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, poczuła delikatny uścisk na swoim gardle. Nie dała po sobie niczego poznać, uznając, iż to jedynie chwilowe skutki poddenerwowania. Postanowiła w spokoju poczekać na moment, w którym dziwne uczucie przeminie. Chciała się odwrócić i zobaczyć kto, lub co było na tyle zuchwałe, by przerwać im rozmowę i wywołać u Odinsona taką reakcję, jednak niespodziewanie ten z początku słaby, niemal niewyczuwalny uścisk wzmocnił się i zaczął z każdą chwilą przybierać na sile. Uniosła dłonie i przyłożyła je do szyi, nie wyczuwając pod palcami żadnej przeszkody. Niewidzialne macki jeszcze bardziej wzmocniły chwyt i agresywnie pociągnęły ją w górę. Jej stopy oderwały się od ziemi i zawisły kilka centymetrów nad posadzką. Zaczęła chaotycznie wymachiwać nogami, jednocześnie próbując oswobodzić się z duszącego uścisku.  

 ***

                    Wykorzystał wściekłość do ukrycia rozżalenia targającego jego ciałem. To był najlepszy sposób, jedyny sposób. 
Nie zwrócił najmniejszej uwagi na fakt, iż iluzja do tej pory okrywająca jego ciało, teraz niemal całkowicie zanikła. Zeszła z niego w momencie, w którym utracił kontrolę i pozwolił sobie na okazanie gwałtowniejszych emocji. Gdy tak niespodziewanie dowiedział się kim, nie, nie kim, lecz CZYM jest. 
                    Z szalonym uśmiechem, niemal w demoniczny sposób wykrzywiającym jego twarz, szybkim ruchem ręki jeszcze mocniej zacieśnił niewidzialny stryczek na szyi kobiety. Czuł jej przerażenie i ból. Nie bez uciechy stwierdził, iż sprawia mu to niemałą satysfakcję. Był panem sytuacji. 

                    Przyglądał się jej usilnym próbom zaczerpnięcia oddechu, jej nabierającym konwulsyjnego charakteru ruchom. Wisiała bezradnie w powietrzu, skazana na jego łaskę bądź niełaskę. W końcu dostała to, na co od dawna w jego mniemaniu zasługiwała. Chciał aby cierpiała. Przyjemność płynącą z obserwowania jej powolnych tortur wzmacniały przeszywające jego ciało, odrętwiające dreszcze wywołane nagłym wyzwoleniem mocy. 
                   Stał w lekkim rozkroku, wpatrując się w nią dzikim wzrokiem. Oddychał ciężko, a jego oczy błyszczały spod zmrużonych w grymasie złości powiek. Wąskie usta zacisnęły się jeszcze mocniej niż do tej pory, tworząc bladą linię przecinającą jego twarz na podobieństwo krzywej blizny.  
- Loki, przestań! - donośny głos Thora poniósł się echem po korytarzu. - To nie jest rozwiązanie. Jej męki niczego nie zmienią. 
Przekrzywił lekko głowę, poświęcając uwagę słowom Gromowładnego.  
- Masz rację... - odparł po chwili. Opuścił dłoń, uwalniając Sif z silnego chwytu mocy. Z głuchym tąpnięciem upadła na ziemię, jednak niemal od razu podniosła się do klęku. Oddychała z trudem, łapczywie zaczerpując powietrze w płuca. - To jest rozwiązaniem - dodał.
                  Zamachnął się jak do rzutu sztyletem, a spomiędzy rozczapierzonych palców jego dłoni wstrzeliła mała, mieniąca się ciemnozielonymi błyskami wiązka energii. Szybko pomknęła w kierunku wojowniczki, by po chwili zderzyć się z jej okrytą jedynie lekką koszulą piersią. Zdezorientowana kobieta otworzyła szerzej oczy i poruszyła wargami, jednak z jej ust nie padło ani jedno słowo. Upadła bezwładnie do boku, uderzając głową o twardą posadzkę.  
                   Z zadowoleniem przyglądał się swojemu dziełu, patrzył jak Thor podbiega do ciała, ostrożnie odwraca je na plecy i przykłada dłoń do delikatnej, jasnej szyi. Naiwny. Potrzebował kilku chwil na uzmysłowienie sobie, że nie wyczuwa pulsu. W końcu dotarło to niego to, co dotrzeć powinno. Uniósł głowę. Niebieskie oczy na chwilę spotkały się z zielonymi. Loki wykrzywił usta w lekkim uśmiechu pełnym satysfakcji.  
- Czemu tak na mnie patrzysz...bracie? - wycharczał, bez skrupułów spluwając na złotą podłogę. - Nie musisz dziękować. To tylko niewielka przysługa dla całego Asgardu. Jedna kłamliwa suka mniej. 

- Straże!

                    Zza rogu wypadło kilku postawnych mężczyzn. Nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. Narastająca euforia zalewała jego ciało, mieszając się z przyjemnym odczuciem towarzyszącym przepływowi mocy. Czuł, że zrobił to, co już dawno zrobić powinien. Po kilku krótkich rozkazach Gromowładnego żołnierze złapali go pod ramiona i poczęli ciągnąć w kierunku lochów. Poddał się bez walki. Nie oponował. Nic nie miało już sensus, całe jego dotychczasowe życie okazało się być jednym, wielkim kłamstwem. Dlaczego tyle lat był oszukiwany? Nie. Nie chciał wiedzieć. Przynajmniej nie teraz. Korytarz wypełnił się jego pozbawionym jakiejkolwiek litości śmiechem.

***

                    Nie brał udziału w pogrzebie Sif. Nie pozwolono mu. Nie czuł żalu. Obce mu były wyrzuty sumienia. Siedział w siadzie skrzyżnym na całkiem sporym łożu i patrzył na kamienną ścianę celi. Pomieszczenie nie różniło się wiele od jego komnaty, znajdującej się w drugiej części pałacu, jednak było nieco ciemniejsze i mniejsze. Nie miał tu balkonu, a jedynie jedno, oczywiście zakratowane okno z widokiem na dziedziniec. Widok ogromnego placu pogłębiał w nim uczucie klaustrofobii. Tutaj mógł jedynie krążyć bezmyślnie dookoła, niczym zwierzę zamknięte w klatce. Nie mógł opuścić swego więzienia nawet na chwilę. W kącie znajdowała się mała łazienka, a jedzenie przynoszono mu trzy razy dziennie. Przynajmniej karmiono go dobrze - jadł to samo, co ludzie, których jeszcze do niedawna brał za swoją rodzinę. Dostawał te same potrawy i napoje ułożone na złotych talerzach, które znał od dzieciństwa. Teoretycznie nie było mu źle. Zapewniano mu rzeczy, których potrzebował do dalszego życia.  
                 Chwytał się wszystkiego, co pozwoliłoby chociaż w pewnym stopniu zapomnieć o żalu, złości i drzemiących pod jego skórą pokładach mocy. Od czasu do czasu przynoszono mu książki, aby mógł czymś wypełnić sobie czas. Właśnie to było najgorsze - czas, który tak niemiłosiernie wolno płynął. Każda godzina ciągnęła się niczym przynajmniej kilka. Każdy dzień zdawał się być tygodniem. Nienawidził nudy. Nie wystarczało mu samo zagłębianie się w lekturze - owszem, pozwalało chociaż na chwilę zapomnienia, ale na dłuższą metę... 

***

                     - Wychodź - stanowczy głos wyrwał go z drzemki.
Otworzył niechętnie oczy i spojrzał w stronę wyjścia z celi. Stało tam trzech strażników w srebrnych pancerzach, dzierżących długie, ostro zakończone halabardy oraz sir Roderick. Był on członkiem Rady, ale także głównym dowódcą wojsk asgardzkich. Gdy Odyna nie było na polu walki to on sprawował najwyższą władzę.  
- Słyszysz co mówię? Idziemy!
                  Brunet podniósł się niechętnie i wolnym krokiem podszedł do drzwi. Przechylił lekko głowę w bok i spojrzał wyzywająco prosto w oczy dowódcy gwardzistów. Czekał, aż mężczyzna opuści wzrok, jednak ten twardo wytrzymywał. W końcu lekko skinął ręką, a jeden z jego podwładnych bez ceregieli pchnął go mocno w stronę korytarza. Poleciał do przodu, niemal tracąc równowagę i lądując na ziemi. Wyprostował się i dumnie uniósł brodę do góry. Był zmęczony. Nie spał przez całą noc, rozmyślając o swojej ponurej sytuacji. Dopiero kilka minut przed nie miłą pobudką udało mu się choć na chwilkę odpłynąć. Jednak jak widać nie dana mu była nawet ta mała przyjemność płynąca ze snu. 

*** 

Florence + The Machine - Seven devils

                    Omiótł spojrzeniem salę, do której został wprowadzony. Tyle osób. Tyle osób zgromadzonych po to, by napawać się jego upokorzeniem. Tyle osób w milczeniu czekających na rozpoczęcie przedstawienia. Ilu znało prawdę o jego pochodzeniu? Ilu czekało na moment, w którym jotunheimski bastard w końcu zostanie ukarany za swe przewinienia?  

                     W rogu pomieszczenia dostrzegł Thora wraz z jego niezawodną, okrojoną nieco w ostatnim czasie drużyną. Stali wyprostowani, ponurzy, w dalszym ciągu niepogodzeni ze stratą przyjaciółki. Wiedział co chcą zobaczyć. I wiedział, że trawiąca ich od środka żądza zemsty zostanie przynajmniej częściowo zaspokojona.  

                      Jeden z żołnierzy pchnął go na ziemię. Po sali rozniósł się nieprzyjemny, głuchy odgłos uderzenia kolanami o twardą posadzkę. Wtórował mu cichy szmer podekscytowania. Nadal trzymano go w mocnym uścisku, wykręcając jego ramiona do tyłu i jednocześnie do góry w taki sposób, by plecy pozostały odsłonięte. Ktoś silnym szarpnięciem zerwał z niego cienką, ciemnozieloną koszulę, którą nosił przez cały ten czas, kiedy był uwięziony. Drażniła ona niemiłosiernie jego delikatną, jasną skórę. Teraz, gdy w końcu się jej pozbył, poczuł ulgę. Nie było mu jednak dane dłużej rozkoszować się tą chwilą. Usłyszał za sobą ciężkie kroki. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, czego zapowiedź stanowią. Trzymający go strażnicy odstąpili na boki, jednak jego ręce pozostały nad głową. Unieruchomiono je inną metodą. Jego własną bronią. Czuł na przegubach lekkie mrowienie wywołane przez moc.  

- Pięćdziesiąt - krótki rozkaz wypowiedziany szorstkim tonem rozdarł panującą wokół ciszę. 
Zacisnął zęby i przymknął oczy, oczekując na pierwszy bat.  

Raz.  

Uderzenie było bezlitośnie mocne. Wygiął się do tyłu, automatycznie próbując uniknąć kolejnego smagnięcia, jednak nie pozwoliły mu na to unieruchomione dłonie.  

Dwa. 

Trzy. 

Poczuł pierwsze, leniwie spływające stróżki ciepłej krwi. Towarzyszyło temu dziwne, drażniące pieczenie, jakby rzemienie dodatkowo pokryto jakąś substancją... Po sześciu kolejnych razach był już pewien, iż nie jest smagany zwykłym biczem. Nie krzyczał. Cierpiał w ciszy, z kamiennym wyrazem twarzy, jedynie w środku wyjąc z bólu. Wiedział, że po wszystkim z jego pleców pozostanie jedynie krwawa mieszanina postrzępionej skóry i poranionych mięśni.  

                     Gdy padło dwudzieste uderzenie nie wytrzymał. Rzucił się do przodu, zawisając w dziwnej, przypominającej napięty łuk pozycji. Spróbował pozbyć się zaklęcia trzymającego jego ramiona, jednak starania te na nic się nie zdały. Pozostał unieruchomiony, bezbronny. Uniósł głowę i spojrzał spode łba na siedzącego na złotym tronie Wszechojca. Starzec przyglądał się wszystkiemu ze swojego królewskiego podestu i nie robił nic, aby przerwać egzekucję. Był trupio blady, a na jego twarzy malowało się wycieńczenie i ból. Jednak był to ból wywołany przez chorobę, a nie to, co działo się przed nim. 

„Teraz widać, ile naprawdę dla niego znaczę” - pomyślał, nadal patrząc wprost na boga bogów.

                     Gdy napotkał jego spojrzenie w oczach Odyna pojawił się smutek i... współczucie. Współczucie! Ukłucie nienawiści przeszyło na wskroś jego klatkę piersiową. TO było jedną z rzeczy, których najbardziej nie znosił przez całe swoje życie. Jego zdaniem współczuć można było istotom nędznym, upadłym, bez nadziei na lepszy los. A teraz według ojca to jemu, Lokiemu, księciu Asgardu należało współczuć. To zabolało bardziej, niż wymierzane baty. Czuł się jeszcze bardziej obcy i samotny. O bólu mógł zapomnieć. O upokorzeniu, który mu towarzyszył już nie. Postanowił, że chociażby nie wiadomo co miało go jeszcze spotkać, nie da po sobie poznać, że się boi. Nie okaże słabości. Nigdy. 

                      Nie liczył już uderzeń. I tak nie czuł pleców. Miał wrażenie, że każda minuta ciągnie się w nieskończoność. Był osłabiony, krew z ran utworzyła już małą kałużę wokół jego kolan. Była szkarłatna. Któż by pomyślał, że krew Lodowego Olbrzyma jest taka zwyczajna, tak ludzka, a nie czarna. Widział w niej odbicie swej twarzy. Była przerażająco pusta, wyprana z emocji, dokładnie taka, jak chciał.  

                       Odrętwiałe ciało nie reagowało już na ból związany z kolejnymi uderzeniami. Przyjął ten fakt z ulgą. Nie dbał o to, co będzie się działo później. Ważna była ta chwila, ten brak jakiegokolwiek czucia w plecach. Chwilowe wyzwolenie poprzedzające nadejście jeszcze gorszych męczarni.  

                        Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że w sali panuje niezmącona nawet najcichszym szmerem cisza. Umilkł świst, który towarzyszył każdemu opuszczeniu rózgi. Jego ręce zostały uwolnione i opadły bezwładnie po bokach jego nagiego torsu. Oderwał wzrok od karmazynowej plamy na posadzce i wolno uniósł głowę. Rozejrzał się dookoła, utrzymując na twarzy maskę beznamiętności. Obserwowały go dziesiątki par oczu. Wszechojciec podniósł się z tronu i niespiesznie ruszył w jego stronę. Loki śledził uważnie każdy jego krok aż do momentu, gdy zatrzymał się nie cały metr przed nim i... wyciągnął dłoń.  

- Wstań synu - było to coś między rozkazem a prośbą. 
Spojrzał na rękę starca, po czym wybuchnął śmiechem przypominającym charkot jakiegoś konającego zwierzęcia. 

- Nie nazywaj mnie tak. Nie jestem nim. I nigdy nie byłem - odparł w końcu.  

                           Ignorując ofertę pomocy samodzielnie podniósł się z ziemi. Bolał go każdy skrawek ciała, a gorąca krew nadal kapała z jego tułowia, jednak zdołał się wyprostować i stanąć na tyle dumnie, na ile mógł. Rozejrzał się po sali. Frigga, jego... matka... stała przy tronie i patrzyła na niego przez łzy. Spojrzał prosto w jej czekoladowe, łagodne oczy i wykrzywił usta w gorzkim uśmiechu kiedy dostrzegł, że kobieta zaczyna płakać.

***

Ps. Przefascynująca ciekawostka: Scena biczowania Lokiego jest fragmentem, od którego rozpoczęłam pisanie tego opowiadania. Miała być pierwsza, a wyszło jak wyszło i pojawia się dopiero w rozdziale 17, na 75 stronie. 

made by me